Amerika’da Tarihi Bir Dönüm Noktası

ABD siyasetinde tarihi bir gelişme yaşandı.
Nüfusunun yaklaşık %21’i Yahudi olan New York’ta, eyalet tarihinin ilk Müslüman adayı Zohran Kwame Mamdani, yapılan son seçimlerde büyük bir zafer elde etti.
Mandani’nin seçilmesi yalnızca New York açısından değil, ABD siyasetinde azınlık temsili açısından da dikkat çekici bir gelişme olarak değerlendiriliyor.

Üstelik bu zafer, Donald Trump’ın yeniden başkanlığa aday olduğu, kutuplaşmanın yüksek olduğu bir dönemde geldi.
Zohran Mandani, seçim gecesi yaptığı konuşmada Trump’a doğrudan seslendi:

“Beni izlediğini biliyorum, o yüzden sesi aç! Biz buradayız, bu ülke sadece sana ait değil!”

Bu sözleri, sadece New York’ta değil, tüm Amerika’da yankı uyandırdı.

Zohran Mandani Kimdir?

1989 doğumlu Zohran Kwame Mamdani, aslen Ugandalı ve Hint kökenli bir Müslüman ailenin çocuğu.
Babası tanınmış akademisyen Mahmood Mamdani, annesi ise yazar Miranda Harris.
Ailesi, 1990’lı yıllarda Amerika’ya göç ettikten sonra New York’un Queens bölgesine yerleşti.
Mandani, küçük yaşlardan itibaren çok kültürlü bir ortamda büyüdü ve özellikle ırkçılık, gelir eşitsizliği ve göçmen hakları konularında duyarlılık geliştirdi.

Columbia Üniversitesi’nde siyaset bilimi eğitimi alan Mandani, ardından sosyal adalet hareketleri içinde aktif rol aldı.
2020 yılında ilk kez New York Eyalet Meclisi’ne aday olarak girdi ve genç seçmenlerin desteğiyle dikkat çekti.
Ancak bu yılki seçim, onun siyasi kariyerinde bir dönüm noktası oldu:
New York’un Astoria bölgesinden aldığı oylarla, tarihinde ilk kez bir Müslüman aday eyalet düzeyinde zafer kazandı.

Nüfusunun %21’i Yahudi Olan New York’ta Bir İlk

New York, Amerika’nın en kozmopolit şehirlerinden biri olmasına rağmen, Yahudi nüfusu en yüksek şehir konumunda.
Yaklaşık 1,9 milyon Yahudi, şehir nüfusunun beşte birini oluşturuyor.
Bu nedenle, tarih boyunca Yahudi lobisi ve toplulukları şehir siyasetinde büyük bir etkiye sahipti.

Ancak Zohran Mandani’nin başarısı, farklı inançlardan insanların bir arada yaşayabildiği demokratik temsiliyetin güçlü bir göstergesi oldu.
Seçmenlerin büyük bir kısmı, Mandani’nin dininden ziyade politik duruşuna, toplumsal adalet vurgusuna ve kapsayıcı vizyonuna odaklandı.

Bu yönüyle Mandani’nin zaferi, yalnızca dini bir kimliğin ötesinde, farklılıkların bir arada kazanabileceği bir demokrasi modelinin simgesi olarak görülüyor.

Kampanyasının Merkezinde Ne Vardı?

Mandani, seçim kampanyasını “Birlik, Eşitlik ve Cesaret” temasıyla yürüttü.
Kampanya süresince en çok vurguladığı konular arasında:

• Gelir eşitsizliğinin azaltılması
• Kiracı haklarının güçlendirilmesi
• Göçmen ailelerin korunması
• Polis reformu
• Filistin’de barış ve insan haklarına destek

yer aldı.

Mandani’nin özellikle genç seçmenlerle kurduğu bağ, onu diğer adaylardan ayırdı.
Sosyal medyayı aktif kullandı, “TikTok ve X (eski Twitter)” üzerinden yaptığı canlı yayınlarla gençlere seslendi.
Katılımcı bir kampanya yürütmesi sayesinde farklı etnik kökenlerden seçmenleri bir araya getirdi.

Trump’a Doğrudan Mesaj: “Sesi Aç!”

Seçim gecesi yaptığı konuşmada Mandani, ABD’nin eski başkanı Donald Trump’a açık bir mesaj verdi:

“Beni izlediğini biliyorum, o yüzden sesi aç! Biz buradayız, bu ülke sadece sana ait değil. Göçmenler, Müslümanlar, Latinler, siyahlar… Hepsi bu ülkenin parçası!”

Bu çıkışı, sosyal medyada kısa sürede viral oldu.
Mandani’nin sözleri, özellikle genç seçmenler arasında cesaret ve özgüven sembolü olarak paylaşıldı.
Birçok yorumcu, bu konuşmayı “yeni kuşağın politik manifestosu” olarak değerlendirdi.

New York’ta Değişen Siyasi Dengeler

Zohran Mandani’nin seçilmesi, New York siyasetinde uzun süredir görülmeyen bir değişimi temsil ediyor.
Geleneksel olarak Demokrat Parti’nin kalesi olarak bilinen şehirde, son yıllarda ilerici kanadın etkisi artıyor.
Mandani, bu yeni dalganın en güçlü temsilcilerinden biri.

AOC (Alexandria Ocasio-Cortez) gibi genç ve reformcu siyasetçilerle aynı çizgide duran Mandani,
parti içinde daha sosyal demokrat bir vizyonun yükselmesine katkı sağlıyor.

New York Times, onun zaferini şöyle yorumladı:

“Bu seçim sadece bir bireyin başarısı değil, Amerika’da değişen kimliklerin ortak sesi.”

Yahudi Toplumunun Tepkisi

Seçim sonrası Yahudi toplumu içinde farklı tepkiler oluştu.
Bazı cemaat liderleri Mandani’nin kazanmasını “demokratik olgunluğun göstergesi” olarak değerlendirirken,
bazı muhafazakâr kesimler ise onun Filistin’e verdiği destek nedeniyle endişe duyduklarını dile getirdi.

Buna rağmen Mandani, seçimden sonra yaptığı açıklamada,

“Ben herkesin temsilcisiyim. İnancı, kökeni veya görüşü ne olursa olsun, tüm New York halkı için çalışacağım.”
dedi.

Bu mesaj, toplumun farklı kesimlerinden olumlu yankı buldu.

Amerika’da Müslüman Temsili Artıyor

Mandani’nin başarısı, ABD’deki Müslüman siyasetçilerin yükselişinin bir parçası olarak görülüyor.
Ilhan Omar ve Rashida Tlaib gibi isimlerle başlayan bu değişim, son yıllarda eyalet düzeyine kadar yayıldı.

Amerika’da şu anda aktif görevde bulunan yaklaşık 70 Müslüman siyasetçi bulunuyor.
Bu sayı 2016’da yalnızca 15’ti.
Yani 10 yıl içinde Müslümanların politik temsili beş kat arttı.

Bu değişim, hem Müslüman toplumların siyasete katılımını hem de ABD’nin çeşitlilik anlayışını güçlendiriyor.

Filistin Mesajı

Mandani, kampanya döneminde Filistin halkına verdiği destekle de dikkat çekti.
New York’ta düzenlenen “Gazze’ye Özgürlük Yürüyüşü”ne katılan nadir siyasetçilerden biri oldu.
Seçim sonrası yaptığı konuşmada da,

“Filistin’de adalet olmadan dünyada barış olmaz.”
ifadelerini kullandı.

Bu sözler, hem destek hem de eleştiri topladı.
Ancak Mandani, bu duruşuyla insan haklarını savunma konusundaki kararlılığını ortaya koydu.

Amerika’nın Yeni Yüzü

Zohran Mandani’nin zaferi, Amerika’nın değişen yüzünü gösteriyor.
Bir zamanlar göçmen kimliği nedeniyle siyasette geri planda kalan topluluklar, artık kendi temsilcilerini seçiyor.
Mandani, bu değişimin sembolü haline geldi.

Sadece dini kimliğiyle değil, adalet, eşitlik ve dayanışma mesajlarıyla ön plana çıkması, onu klasik politikacılardan ayırıyor.
New York’ta başlayan bu değişim dalgası, önümüzdeki yıllarda diğer eyaletlere de yayılabilir.

ÖTV’siz Araç Limiti Artıyor! 2026’da Yeni Üst Sınır 2 Milyon 874 Bin TL Oldu

Sonuç: Yeni Bir Umut Hikayesi

New York gibi dinamik bir şehirde bir Müslüman adayın zaferi,
Amerikan demokrasisinin hâlâ çoğulculuğa açık olduğunu kanıtladı.
Zohran Mandani’nin başarısı, farklı kimliklerin bir arada var olabileceği bir geleceğe dair umut veriyor.

Seçimden sonra sosyal medyada dolaşan bir cümle her şeyi özetliyor:

“Zohran kazandı, ama aslında kazanan Amerika’nın çeşitliliği oldu.”

Son günlerde bilim dünyasını sarsan bir iddia gündeme geldi:
Araştırmacılar, 2 milyar yıl öncesine ait bir meteoritte insan DNA’sı izlerine rastladıklarını öne sürdü. Eğer bu iddia doğrulanırsa, insanlığın kökeni ve evrendeki yaşam anlayışı tamamen değişebilir. Ancak uzmanlar bu bulgulara temkinli yaklaşıyor.

Meteoritten Gelen Şaşırtıcı Bulgular

İddiaya göre, 2 milyar yıl önce Dünya’ya düşen bir gök taşında yapılan analizlerde, insan DNA’sına benzeyen genetik kalıntılar bulundu. Bu durum, “yaşamın kökeni uzaydan mı geldi?” sorusunu yeniden gündeme taşıdı.
Bazı bilim insanları bu bulguların panspermia teorisini destekleyebileceğini düşünüyor. Bu teoriye göre, yaşamın temelleri uzaydan Dünya’ya meteorlar aracılığıyla taşınmış olabilir.

Ancak konuyla ilgili yapılan açıklamalarda, bu bulgunun henüz doğrulanmadığı, laboratuvar kontaminasyonu (yani dışarıdan bulaşma) ihtimalinin de göz ardı edilmemesi gerektiği vurgulanıyor.

Bilimsel Gerçekler Ne Diyor?

Bugüne kadar yapılan antik DNA çalışmalarında, en eski DNA örneği yaklaşık 2 milyon yıl öncesine aitti. Bu DNA, Grönland’daki donmuş tortularda bulunmuştu.
DNA molekülleri zaman içinde bozulur, özellikle radyasyon, ısı ve oksijen DNA’nın bütünlüğünü yok eder. Bu nedenle, 2 milyar yıl boyunca DNA’nın korunması neredeyse imkânsız kabul ediliyor.

Bu yüzden, 2 milyar yıllık meteoritte insan DNA’sı bulunduğu iddiası bilimsel çevrelerde şüpheyle karşılandı. Uzmanlar, DNA örneğinin büyük olasılıkla modern çağdan bulaşan bir kalıntı olabileceğini düşünüyor.

Bilim İnsanlarının Görüşleri

Birçok bilim insanı bu tür iddialara ihtiyatla yaklaşılması gerektiğini belirtiyor. Çünkü olağanüstü iddialar, olağanüstü kanıtlar gerektirir.
Bazı araştırmacılara göre, meteoritteki DNA parçalarının insan DNA’sına benzemesi, doğrudan insan genetik materyali olduğunu kanıtlamaz.
Evrimsel süreçte DNA dizilimlerinin benzerlik göstermesi olağan bir durumdur. Bu nedenle, benzer genetik dizilerin tespit edilmesi “insana ait DNA bulundu” anlamına gelmez.

Panspermia Teorisi: Yaşam Uzaydan Mı Geldi?

Panspermia, yaşamın Dünya’da değil, uzayın başka bir bölgesinde ortaya çıkıp buraya taşındığı fikrine dayanır.
Bu teoriye göre, yaşam tohumları meteorlar, kuyruklu yıldızlar ya da kozmik tozlar aracılığıyla gezegenler arasında yayılmış olabilir.
Eğer meteoritte gerçekten DNA benzeri yapılar varsa, bu panspermia teorisine güçlü bir destek olabilir.

Ancak bu durumda bile, 2 milyar yıl öncesinden gelen “insan DNA’sı” iddiası mevcut biyolojik zaman çizelgesiyle çelişir. Çünkü bilimsel verilere göre insanlar yalnızca yaklaşık 300 bin yıldır Dünya üzerindedir. Dolayısıyla bu DNA’nın gerçekten “insan DNA’sı” olması ihtimali oldukça düşüktür.

Meteorların İçinde Organik Yaşam İzleri

Bilim insanları geçmişte meteorların içinde organik moleküller, yani yaşamın yapı taşları olan amino asitleri keşfetmişti.
Örneğin 1969’da Avustralya’ya düşen Murchison meteoriti, karbon bazlı bileşikler içermekteydi.
Benzer şekilde, Mars kökenli bazı göktaşlarında da mikrobiyal izlere benzer yapılar bulundu.
Ancak bunlar hiçbir zaman doğrudan “DNA” olarak tanımlanmadı.

Bu nedenle, 2 milyar yıllık bir meteoritte “DNA izine rastlanması” olağanüstü bir bulgu olurdu — fakat şu an için bunun bilimsel kanıtı yok.

Nobel Barış Ödülü María Corina Machado’ya Verildi

Olası Açıklama: Kontaminasyon

Bilim dünyasında eski DNA bulgularında en büyük sorun kontaminasyondur.
Örnekler laboratuvar ortamında işlenirken, araştırmacıların cilt hücrelerinden veya solunum yoluyla DNA bulaşabilir.
Bu da, örneklerde modern insan DNA’sının tespit edilmesine yol açabilir.
Bu nedenle, araştırmanın hangi sterilizasyon protokolleriyle yürütüldüğü ve DNA diziliminin nasıl elde edildiği oldukça önemlidir.

İddianın Doğrulanması İçin Gerekenler

Bu tarz bulguların bilimsel olarak kabul edilmesi için:

• Bağımsız laboratuvarlar tarafından tekrarlanabilir sonuçlar alınması,
• DNA diziliminin açık bir şekilde paylaşılması,
• Meteoritin yüzey ve iç katmanlarından alınan örneklerin karşılaştırmalı analizlerinin yapılması gerekir.

Şu an için bu koşulların hiçbiri yerine getirilmedi. Dolayısıyla bu iddia, “bilimsel kanıt” değil, ön bulgu düzeyinde değerlendirilmeli.

İnsanlık Tarihi Yeniden mi Yazılacak?

Eğer bir gün gerçekten insan DNA’sı kadar karmaşık bir genetik yapı, milyarlarca yıl önceki bir gök taşında doğrulanırsa, insanlığın kökeni hakkında bildiklerimiz tamamen değişir.
Bu durumda “yaşam yalnızca Dünya’da mı ortaya çıktı?” sorusu, yerini “yaşam evrensel bir olgu mu?” sorusuna bırakır.
Ancak mevcut bilimsel gerçekler ışığında, insan DNA’sının 2 milyar yıl öncesine uzanması imkânsıza yakın bir senaryo olarak görülüyor.

Sonuç

Bilim insanlarının yaptığı açıklamalar, bu haberin henüz doğrulanmadığını, ancak araştırmanın devam ettiğini gösteriyor.
Her ne kadar “2 milyar yıllık meteoritte insan DNA’sı bulundu” iddiası heyecan verici olsa da, şu an için kanıtlanmış bir gerçek değil.
Yine de bu tür haberler, insanlığın evreni ve kendi kökenini anlama merakını diri tutuyor.
Belki bir gün, gerçekten uzayın derinliklerinden gelen bir yaşam izine rastlanabilir. Ama o gün gelene kadar, bilimsel temkin en güvenli yol olmaya devam edecek.

Türkiye’nin Avrupa Birliği (AB) üyelik serüveni, 1959’daki ilk başvurudan bugüne uzanan, siyasi, ekonomik ve kültürel dönüşümlerle dolu bir hikâyedir. Zaman zaman umut verici gelişmeler, zaman zaman da hayal kırıklıklarıyla şekillenen bu yolculuk, Türkiye’nin Batı ile olan ilişkilerinin en sembolik boyutunu oluşturur.

🌍 Avrupa ile İlk Temaslar: Osmanlı’dan Cumhuriyet’e

Türkiye’nin Avrupa ile entegrasyon fikri aslında Cumhuriyet öncesine kadar uzanır. Osmanlı döneminde Tanzimat Fermanı ve Islahat Fermanı ile başlayan Batılılaşma adımları, Cumhuriyet’in kuruluşuyla birlikte daha sistematik bir hâl aldı.
Mustafa Kemal Atatürk liderliğinde kurulan yeni Türkiye Cumhuriyeti, modernleşme ve laikleşme reformlarıyla “Batı medeniyetinin bir parçası olma” idealini benimsedi.

İkinci Dünya Savaşı sonrasında Avrupa’da yeni bir birlik fikri doğarken, Türkiye de Batı bloğunda yerini almayı hedefledi. 1949’da Avrupa Konseyi’ne üye olan Türkiye, Avrupa ailesine katılan ilk yeni ülke oldu. 1952’de NATO’ya katılması, Batı’ya yönelimin güvenlik boyutunu da pekiştirdi.

🤝 İlk Başvuru ve Ortaklık Anlaşması (1959–1963)

Avrupa Ekonomik Topluluğu (AET) kurulduktan kısa bir süre sonra Türkiye, 31 Temmuz 1959’da AET’ye ortaklık başvurusunda bulundu. Bu başvuru, Türkiye’nin Avrupa ile ekonomik ve siyasi bütünleşme niyetini resmen ilan etmesi anlamına geliyordu.

Bu sürecin ilk önemli somut adımı 1963 Ankara Anlaşması oldu. 12 Eylül 1963’te imzalanan bu anlaşma, Türkiye ile AET arasında “Ortaklık” ilişkisini başlattı. Anlaşma, “nihai hedef tam üyelik” olarak tanımlanmıştı. 1970’te imzalanan Ek Protokol, gümrük vergilerinin aşamalı olarak kaldırılmasını öngörüyordu.

Bu dönemde Türkiye, Avrupa pazarına ekonomik entegrasyon sürecini başlatmış, ancak siyasi istikrarsızlıklar nedeniyle süreci tam anlamıyla ilerletememişti.

⚙️ 1980 Darbesi Sonrası Yeniden Başvuru (1987)

12 Eylül 1980 darbesi, Türkiye’nin AB sürecini geçici olarak dondurdu. 1983’te sivil yönetime geçilmesinin ardından Turgut Özal liderliğindeki hükümet, ekonomiyi dışa açarak Avrupa ile entegrasyonu hızlandırmak istedi.

1987 yılında Türkiye, AET’ye tam üyelik başvurusunu resmen yaptı. Ancak AET Komisyonu, 1989’da Türkiye’ye verdiği yanıtla “siyasi, ekonomik ve sosyal açıdan hazır olmadığı” gerekçesiyle sürecin ertelenmesini tavsiye etti. Bu karar, hem Türkiye’de hayal kırıklığı yarattı hem de Avrupa kamuoyunda Türkiye’ye yönelik “çifte standart” tartışmalarını tetikledi.

💼 Gümrük Birliği ve Helsinki Zirvesi (1995–1999)

Türkiye’nin AB yolculuğunda önemli bir kilometre taşı, 1995 Gümrük Birliği Anlaşması oldu.
1 Ocak 1996’da yürürlüğe giren bu anlaşma ile Türkiye, sanayi ürünlerinde AB ile serbest ticaret ilişkisine geçti. Ancak bu gelişme, tam üyeliğin garantisi olarak görülse de, siyasi ilerleme açısından yeterli olmadı.

1997’de yapılan Lüksemburg Zirvesi, Türkiye açısından bir dönüm noktasıydı. Zirvede Türkiye’ye aday ülke statüsü verilmedi, bu da ilişkileri ciddi şekilde gerdi. Ancak iki yıl sonra 1999 Helsinki Zirvesi’nde, Türkiye resmen aday ülke ilan edildi. Bu karar, Türkiye’nin AB üyelik sürecine yeniden ivme kazandırdı.

🚀 Reform Dönemi ve Müzakerelerin Başlaması (2002–2005)

2000’li yılların başında Türkiye, Avrupa Birliği’ne uyum için kapsamlı reformlara girişti.
2002’de Kopenhag Zirvesinde Türkiye’ye, kriterleri tamamlaması hâlinde müzakerelerin başlayacağı sözü verildi.

Bu süreçte yapılan reformlar arasında:

• Ölüm cezasının kaldırılması,
• İşkenceye karşı sıfır tolerans politikası,
• Kürtçe yayın yasağının kaldırılması,
• Sivil-asker ilişkilerinde reform adımları yer aldı.

3 Ekim 2005’te Türkiye, AB ile katılım müzakerelerine resmen başladı.
Bu, Türkiye’nin AB ile olan ilişkilerinde tarihî bir dönüm noktasıydı. Ancak süreç kısa sürede tıkanacaktı.

🧱 Tıkanma Dönemi: Kıbrıs, İnsan Hakları ve Demokrasi Krizi (2006–2016)

2006 yılında, Kıbrıs meselesi yüzünden sekiz müzakere faslı askıya alındı. AB, Türkiye’nin limanlarını Güney Kıbrıs gemilerine açmamasını gerekçe göstererek ilerlemeyi durdurdu.

Fransa ve Avusturya gibi ülkeler de “imtiyazlı ortaklık” önerisiyle Türkiye’nin tam üyelik ihtimalini zayıflattı. 2010’ların ortalarına gelindiğinde, müzakerelerde sadece 16 fasıl açılmış, yalnızca 1 tanesi geçici olarak kapatılmıştı.

2016’daki mülteci mutabakatı kısa süreli bir yumuşama getirdi. Türkiye’nin Avrupa’ya göç akınını durdurması karşılığında “vizesiz seyahat” vaadi verilmişti. Ancak insan hakları ihlalleri, basın özgürlüğü kısıtlamaları ve 2017 referandumu sonrası ortaya çıkan yönetim sistemi değişikliği, Brüksel’de tepkiyle karşılandı.

⚠️ Donma Noktası: 2019 Sonrası

2019’da Avrupa Parlamentosu, Türkiye ile üyelik müzakerelerinin “resmen askıya alınması” yönünde tavsiye kararı aldı.
Bu karar, sürecin fiilen durduğunun ilanıydı.
Gümrük Birliği’nin modernizasyonu ve vize serbestisi müzakereleri de rafa kaldırıldı.

2023’e gelindiğinde Türkiye’deki siyasi muhalefet, Avrupa Birliği hedefini yeniden gündeme taşıdı. Altılı Masa’nın ortak metninde “AB sürecine geri dönüş” vurgusu yapılırken, CHP lideri Özgür Özel “Türkiye yeniden Avrupa değerlerine dönecek” ifadelerini kullandı.

🇪🇺 AB Üyeliği Türkiye’ye Ne Kazandırırdı?

Türkiye’nin AB üyeliği ekonomik, siyasi ve kültürel açıdan birçok değişim yaratabilirdi:

• Ekonomik kazançlar: Avrupa’dan gelen yatırım, sanayi modernizasyonu ve ortak pazar avantajı, Türkiye ekonomisine uzun vadeli büyüme sağlayabilirdi.
• Serbest dolaşım: Türk vatandaşları, Avrupa içinde vizesiz seyahat ve çalışma hakkına sahip olabilirdi.
• Demokratik standartlar: Yargı bağımsızlığı, basın özgürlüğü ve hukukun üstünlüğü konularında AB kriterleri Türkiye’de daha güçlü yerleşebilirdi.
• Siyasi istikrar: AB üyeliği, Türkiye’nin bölgesel güç olma hedefini destekleyen bir güven unsuru oluşturabilirdi.

Ancak bu avantajların gerçekleşmesi, hem Türkiye’nin reformlara kararlılığına hem de AB’nin siyasi iradesine bağlıydı.

🔍 Engeller: Kıbrıs, Demokrasi ve Kültürel Farklar

• Kıbrıs sorunu: Türkiye’nin Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ni tanıması, AB’nin Güney Kıbrıs’ı üye kabul etmesiyle büyük bir kriz yarattı.
• İnsan hakları ve demokrasi: İfade özgürlüğü, yargı bağımsızlığı ve kadın hakları konularındaki gerilemeler, müzakerelerde “ilerleme raporlarına” olumsuz yansıdı.
• Kültürel faktör: Bazı Avrupa ülkelerinde Türkiye’nin Müslüman nüfusu “Avrupa kimliğiyle uyumlu mu?” tartışmalarını beraberinde getirdi.

📉 Kamuoyu Ne Düşünüyor?

2004 yılında Türk halkının %70’i AB üyeliğini desteklerken, bu oran 2013’e gelindiğinde %35’in altına düştü.
AB vatandaşları arasında da Türkiye’nin üyeliğine karşı olanların oranı %60’ların üzerinde seyrediyor.

Bu karşılıklı güvensizlik ortamı, süreci sadece diplomatik değil, sosyolojik bir kriz haline getirdi.

🕊️ Son Durum: Umutlar Tükenmedi

Bugün itibarıyla Türkiye hâlâ resmî aday ülke statüsünde. Müzakereler donmuş olsa da, taraflar zaman zaman “yeni bir sayfa” arayışında.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2023 Vilnius NATO Zirvesi’nde “İsveç’i NATO’ya alıyorsanız bizi de AB’ye alın” çıkışı, bu konunun hâlâ canlı olduğunu gösteriyor.

Ancak hem Türkiye’de hem de AB’de siyasi atmosfer değişmeden, bu sürecin yeniden ivme kazanması zor görünüyor.

Diane Keaton’ın Ardından: Sinemanın Zarafet İkonuna Veda

Sonuç:
Türkiye’nin Avrupa Birliği üyelik süreci, yalnızca bir dış politika meselesi değil; aynı zamanda kimlik, yön ve medeniyet tercihi meselesidir. 1959’dan bu yana 60 yılı aşkın bir süredir süren bu yolculuk, inişli çıkışlı da olsa, Türkiye’nin Batı ile olan bağlarını şekillendirmeye devam ediyor.